Prolog: Rose

"Te błędy są częścią tego czym jesteśmy
I nie mogę oddychać"
~ Just Rain

                Rose. Czasem zastanawiał się czy to przypadek, że rodzice akurat tak ją nazwali. Uwielbiał róże. Nawiązywały do miłych wspomnień, chwil spędzonych w ogrodzie, w którym babcia hodowała właśnie te kwiaty.

                Byli do siebie bardzo przywiązani. Rodzice często zostawiali ich samych na długie godziny. Pomimo różnicy wieków zawsze potrafili znaleźć sposób na wykorzystanie tego czasu. Mieli sporo wspólnych tematów. On uwielbiał słuchać opowieści o kucykach oraz wróżkach i nigdy nie podważał zdania dziewczynki na ich temat, a ona rozmawiała z bratem o jego ulubionym zespole, nawet jeśli sama za nim nie przepadała.

                Mama i tata wielokrotnie powtarzali, że bardzo ich kochają. Niestety, ciężko było w to uwierzyć. Nigdy tego nie okazywali. Na ulicy często zachowywali się, tak jakby wstydzili się własnych dzieci. Jednak to i tak nie miało większego znaczenia. Rzadko razem wychodzili. Rodzice spędzali całe godziny w pracy, a po powrocie do domu dbali tylko o to czy rodzeństwo zjadło obiad i jest przygotowane na kolejny dzień. Nigdy nie spytali jak się czują.

                Nie miał czasu na wyjścia ze znajomymi. Jako dziecko, często wyglądał za okno i obserwował chłopców kopiących piłkę. Żałował, że nie mógł do nich dołączyć. Rodzice byli w pracy, a malutka siostra nie mogła zostać bez opieki.

                O dziewczynie nie mógł nawet pomarzyć. Kiedy wychodziliby razem? Co prawda, Rose nie była już wtedy małym dzieckiem, ale rodzice pozwolili jej zostać samej w domu dopiero nie dawno. Zresztą, nie pozwoliliby mu się spotykać z kimkolwiek. Wbrew pozorom, bywali bardzo nadopiekuńczy, ale rodzeństwo odnosiło wrażenie, że to tylko kolejny z ich z sposobów na utrzymanie w okolicy opinii idealnej rodziny. Przecież syn znanych prawników nie mógłby wplątać się w złe towarzystwo, a ich córka zawsze musiała pamiętać o dzień dobry czy do widzenia.

                Nie miał żadnych przyjaciół. Przez wszystkie sześć lat w podstawówce i kolejne trzy w gimnazjum był uważany z odludka. W liceum sprawa przybrała nieco jaśniejsze barwy, ale nadal nie znalazł bratniej duszy. 

                Rose często powtarzała, że powinien zacząć żyć własnym życiem. Zawsze była rozsądniejsza niż on. Diego ślepo przekładał szczęście bliskich nad swoim. Kilka razy nawet próbowała znaleźć mu znajomych, ale zawsze kończyło się to nieszczęściem.

                Wiele razy próbował zmienić coś w swoim życiu. Raz nawet przyszedł do domu ubrany na czarno, z podmalowanymi oczami, ciemnymi ustami i kolczykiem w lewej brwi. Zdenerwowana mama szybko przywróciła go do normalnego stanu oraz kategorycznie zabroniła kiedykolwiek wracać do tego typu pomysłów. Po tym incydencie pozostała tylko drobna, ledwo widoczna blizna nad jego lewym okiem.

                Po jeszcze kilku nieudanych próbach postanowił skupić się na tym co ma i zrezygnował z próby zyskania czegoś nowego. Chyba każdy miał kiedyś wrażenie, że znajdujemy coś jeśli przestajemy tego szukać.

Chciałam ten prolog zadedykować Inolvidable, ponieważ po prostu uważam, że jej się należy. Zawsze komentowała moje rozdziały i mam nadzieję, że tutaj to się nie zmieni. Kolejny rozdział publikuję za równy tydzień (jest już gotowy). Nie stawiam limitu komentarzy czy wyświetleń, ale miło by było, gdyby pojawiło się ich kilka. :-)

A