Ta słynna sukienka w małe sarenki...

Mam na imię Daniel i jestem samotnym tatą dwójki dzieci.

Czasem, w złości i poirytowaniu wywołanym natłokiem pytań, mam ochotę tak właśnie przedstawiać się ludziom. Męczy mnie ciągłe opowiadanie tej samej historii. I nie, za dwieście osiemdziesiątym ósmym razem wcale nie jest mi łatwiej. Myślę, że gdybym na czole napisał sobie „Tak, moją żonę zamknęli w psychiatryku”, oszczędziłbym sobie wiele bólu. A może, kiedyś wynajmę sobie człowieka, który będzie wypełniał za mnie te wszystkie obowiązki? 

Poznałem ją jedenaście lat temu, na studiach. Była ubrana w tą słynną sukienkę w małe sarenki. Włosy, jak zawsze, rozczochrane, upięte kolorową spinką, ale ona lubiła nazywać tę fryzurę „artystycznym nieładem”. Nosek zabawnie zmarszczony, a na nim para szkieł w masywnych, czarnych oprawach. Uśmiechała się, a ja cały czas miałem wrażenie, że to właśnie ja jestem adresatem tego uśmiechu. 

Zakochaliśmy się, można by rzec, błyskawicznie. 

Trzy lata później, wspólnie wybieraliśmy białą suknię. Nie wierzyliśmy w przesądy. 

Czternastego grudnia, w śnieżnej oprawie, przysięgaliśmy sobie wierność i uczciwość. Do tej pory uważam ten dzień za najpiękniejszy w moim życiu. 

Nie minął rok, a na świat miał przyjść nowy człowiek. Nim się obejrzeliśmy, biegaliśmy po mieście z ogromnym, różowym wózkiem, a ludzie na ulicy zatrzymywali się żeby pogratulować nam cudownych córek. 

Nie zdążyła nadejść kolejna jesień, a sielankę przerwała jedna, krótka diagnoza. Lekarze twierdzą, że to rodzinne. 

Ale! Myślmy optymistycznie! Przecież, mam „cudowne dzieci i szmat życia przed sobą”!

Włosy Tosi do złudzenia przypominały moje. Może gdybym zapuścił je i zaplótł w dwa warkocze, ludzie częściej zauważaliby podobieństwo pomiędzy nami. Oczy miała szmaragdowe, jak mamusia, a nosek zadarty, zupełnie jakbym widział nos mojej mamy. 

Natalka była istną kopią Marty. Blond loczki, smukły podbródek, zgrabny nosek. Tylko oczy miała moje; ciemne, czekoladowe. 

Obydwie tak samo urocze i kochane. Gdybym był jakimś totalnym pesymistą, mógłbym rzec, że były jedynym co przynosiło mi w życiu jakiekolwiek szczęście. Ale przecież, żaden ze mnie ponurak, prawda? 

Jeszcze parę miesięcy temu, odwiedzałem moją Martę codziennie. Pędziłem z przedszkola, gdzie musiałem uporać się z dwoma, wyjątkowo marudnymi z rana, zupełnie tak jak Marta, dziewczynkami, a później odpowiedzieć na serię zupełnie nie taktownych pytań. Przepychałem się w autobusie, tylko po to, by, czasem, spojrzeć na nią przez ułamek sekundy i odczytać z ruchu jej warg krótkie; „Pomocy...”, a, gdy dopisze mi szczęście, zamienić z nią kilka słów.  

Nie było mnie tam już od dwudziestu ośmiu dni. I czasem, w nocy, gdy nie mogę zasnąć, zastanawiam się czy za mną tęskni. A może nawet nie zauważyła mojej nieobecności?

A dzisiaj, biegnę zatłoczoną ulicą, bo ukazało się, że to ja zatęskniłem za widokiem jej przestraszonej twarzy. 

Wbiegłem do budynku i tradycyjnie wpadłem po drodze na Alę, z którą przegadałem kiedyś pół dnia. I pognałem do mojej Marty. Tyle, że dzisiaj nie miałem szczęścia.