Łzy Smoka

Smok Franek był biednym smokiem. Był biedny mimo majątku i dostatku, w jakim żył. Biedna była jego dusza. Biedna, a raczej niedoceniana. Biedne były jego myśli. Biedne, bo nawet gdyby myślał o najpiękniejszych rzeczach na świecie, nadal byłby tylko Smokiem. Biedny był jego charakter. Biedny, bo gdyby był najwspanialszą osobą na świecie, nadal byłby tylko Smokiem. A najbiedniejszy był on sam, bo nie ważne jak bardzo by się starał, nadal byłby tylko Smokiem. 

Mówią, że Smokiem został, kiedy ten niebieskawy, zionący ogniem stwór zawitał na jego ramieniu. Inni, że to ta impreza, kiedy wypił za dużo. Podobno, mamrotał wtedy coś o smokach. A niektórzy, zabawne, że ci, na których zależy mu najbardziej, widzą Smoka w jego oczach. 

Kiedy ją spotkał, powiedział, że jest Smokiem. Nie rozumiała. Może dlatego, że ciemna bluza zakrywała wytatuowane ramie. Może dlatego, że nie znała go za czasów, kiedy pojawiał się na każdej domówce. A może dlatego, że nie spojrzał jej w oczy. 

Kiedy coś zaiskrzyło, pierwszy raz ich wzrok spotkał się gdzieś w połowie drogi. A ona nadal nie rozumiała. Kiedy zapytała, uśmiechnął się tajemniczo. Wreszcie nie był tylko Smokiem. 

Kiedy ją pocałował, zapomniał co całym świecie. Nie był już Smokiem. Poprosił, aby mówiła na niego Franek. Przyznała wtedy, że to imię zupełnie do niego nie pasuje. 

A tego dnia, pochwyciła jego wrogie spojrzenie i zrozumiała, dlaczego jest Smokiem.

Chciałabym napisać w tym dopisku coś sensownego, ale dzisiaj stać mnie tylko na biedne niebieskie smoki. Przepraszam. 

Trzymajcie kciuki na rozdział. Wbrew pozorom, poprawianie jest okropnie trudne, bo momenty, które mi się nie podobają, to głównie te, które sprawiają najwięcej problemów.

A